Аҳкоми намози ид

Ҳар гоҳ узре пеш ояд ва натавонанд дар рузи ид намози иди Фитрро ба ҷо оваранд, фардои он рӯз онро адо менамоянд ва агар дар рӯзи дуюм ҳам узре ба миён омада, монеъ аз баргузории намози ид гардад, дигар наметавонанд онро дар рӯзи сеюм адо намоянд.
Аммо намози иди Қурбонро метавонанд то рузи сеюм адо намоянд, хоҳ узре пеш омада бошад, хоҳ не, аммо таърихи он бе узр кароҳият дорад. Ҳар гоҳ намози идайн қазо шавад, дигар онро қазо хонда намешавад, зеро намози идайн қазо надорад. Намози идайн азону қомат надорад, балки мустаҳаб аст онро ба ин тарик эълон намоянд: «Ассалоту ҷомиъатун».
Ҳангоми рафтан ба намозгоҳ мустаҳаб аст дар роҳ бо садои баланд такбири ташриқ гуянд.