Қариб як ҳафта буд, ки Саидахола дар ҳавлӣ танҳо мезист. Писараш дар хидмати ҳарбӣ, кели- наш ба аёдати хешовандон рафта буд. Дируз бояд бармегашт, аммо аз вай ҳанӯз ҳам дарак набуд. «Кошкӣ, соҳибони хона тезтар меомаданд, тобу то- қати хонабонӣ надорам», – мегуфт ба худ Саида- хола. – Ассалом, бибӣ, …

Сардор Раҳдор дар “Орзуи модар” талоши як духтареро ба қалам кашидааст, ки новобаста ба хурди ва ҳама мушкилиҳо бо писарбачаҳо ба кӯҳ мебарояд ва барои модари бемор сиёҳалаф ва занбуруғ меорад, то ҳаваси модар шиканад. Ин кушиш ва талоши духтар бори дигар исбот мекунад, ки новобаста ба ҷинс фарзанди хуб …

Як шоҳи Форс аз вазираш хашмгин шуда, ӯро аз вазифа озод кард ва гуфт: – Барои худ ҷоеро интихоб кун, ки ба ту диҳам. Он Ҷ0 бо аҳли хонаво- даат зиндагӣ ба сар барӣ. Вазир гуфт: – Ба ман чизе лозим нест. Ҷойи обод ҳам намехоҳам. Агар лутф кунед, ба …

РАФТОРИ НОҶО Сагчаи зарду малларанги дурага, ки фуки рӯбоҳмонанд дошт, дар роҳи пиёдагарде ин тарафу он тараф метохт ва беқаророна ба атроф назар меафганд. Баъзан меистоду нолишкунон аввал як пойи хунукхӯрдааш ва баъд пойи дигарашро бардошта, ба хотир оварданй мешуд, ки чй гуна ӯ метавонист рохгум бизанад? Хуб дар хотир …

Дар канори роҳ як дарахти себ қомат афрохта буд. Писараке дар сояи дарахти себ нишаст, то ин ки аз офтоби сӯзон паноҳ барад. Дарахт шохашро афшонду як дона себ афканд. Писар хурсанд шуд. Себро хӯрд. Аҷаб ширину хуштаъм буд он! – Раҳмат ба ту, дарахти меҳрубон! Ба некиат неки карданиам. …

Буд-набуд, дар шаҳри Самарқанд як корд буд. Кордро аз пӯлоди ҳақиқӣ сохта буданд. Дастааш мисли дастаи шамшер афсу калон буд. Вақте ки кордро ба дукон бурданд, харидорон бисёр таъ- риф карданд. Корд “Ман зӯр будаам!” – гуфта, масту магрур шуд ва аз рафи дукон ҷаҳида ба сахи он фаромаду аз …

Додои Баҳодур ба охури говҳо коҳу кунҷора андохт, ба гусфандон алаф дод. Турбаи ҷавро аз руйи пешайвон бардошта, ба тарафи собот рафтанӣ буд, вале чӣ фикре ба сараш омад, ки аз роҳаш гашт. – Очаи Баҳодур! – ҳамсарашро, ки дар хона дар бухорӣ ангишт меандохт, ҷеғ зад. Баҳодур ҳам телпакашро …

Ҳафт шаҳри ишқро Аттор гашт, Мо ҳанӯз андар хами як чаем. Мавлонои Руми Фаридаддин ибни Муҳаммад ибни Иброҳим Аттор ибни Исҳоқи Нишопурй яке аз устодони машҳури ахлоқ ва намояндаи адабиёти аҳли тасаввуф буда, аз худ мероси сершумори тарбиявию ахлоқй боқй гузоштааст: нусхаи «Ихвон-ус-сафо», «Чоҳир-уз-зот», <<Мазоҳир-ул-аҷоиб», «Уштурнома», «Абирнома», «Асрорнома», «Мантиқ-ут- тайр», …

«. ..сесад ҳазор ҳадис… маро ба зикр буд». Номи пуррааш Абуисмоил Абдуллоҳ ибни Абумансур Муҳаммад буда, шоир ва нависандаи форсу тоҷик аст ва бо лақабҳои «Пири Ансори», «Пири Ҳиравӣ», «Пири Ҳирот» шуҳрат дорад. Абдуллоҳи Ансори намояндаи адабиёти ирфони буда, 2-юми шаъбони соли 396 (майи 1006) дар Ҳирот дар оилаи дукондор …

Нушервон-Хусрави Анушервон – шоҳаншоҳи сулолаи Сосониён, мулаққаб ба Додгар, ки бистуякумин шоҳи сосонӣ буда, солҳои 531-579 ҳукумат рондааст, дар адабиёти бадеӣ (пахдавӣ, асрҳои миёнаи форсу тоҷик) ҳамчун шоҳи одилу раъиятпарвар ва оқил машҳур гардидааст. Асарҳои оид ба дини зардуштӣ, ки ба забони паҳлавй (форсии миёна) иншо шудаанд, номи ӯро ба …