Дуоҳои ҳифозат аз бадии золимон

Агар хавфу андеша дошта бошад, ки шахси золиме бар ҷони ӯ ситам мекунад ва ё ба молаш нуқсоне мерасонад. «Раббано ло таҷъално фитнатан ли-л-қавми-з-золимин».
«Парвардигоро! Нагардон моро маҳали азобу зӯроварӣ барои гурӯҳи ситамгорон».
«Рабби наҷҷинӣ мина-л-қавми-з-золимин».
«Эй Парвардигори ман, маро аз гурӯҳи ситамгарон раҳо кун!».
Марде аз хайрхоҳони ҳазрати Мӯсо (а) ба ӯ хабар медиҳад, ки аҳли дарбори Фиръавн дар хусуси ту машварат мекунанд ва туро куштан мехоҳанд, лизо ту аз ин шаҳр фирор кун, то аз бадии онҳо наҷот ёбӣ. Пас Мӯсо (а) инро шунида бо эҳтиёт аз шаҳри Миср берун мебарояд ва дуои зерро мехонад.