Эҷоди сабукии дигар дар шабҳои моҳи Рамазон

Пас аз он Худованд ба баёни кисмати дигаре аз аҳкоми руза ме-
пардозад. Чи тавре аз мафҳуми ин оят бармеояд, дар ибтидои фарзия-
ти руза шахсони рузадор танҳо дар миёни шому хуфтан, яъне аз фуру
рафтани офтоб то гузоштани намози хуфтан ва ба хоб рафтанашон фур-
сати ифтор кардан ва баровардани ниёзҳои ҷисмиашонро доштанд.
Пас аз хуфтан рузаи рузи оянда шуруъ ва то шоми дигар идома меёфт. 
Дар ривоятҳои суннат тафсили бештаре доир ба ҷузъиёти мавзуъ
ва ҳамчунин сабаби нузули ин оят омадааст. Ибни Аббос (р) мегуяд:
Хулоса, пас аз муддате Худованд бо эҷоди сабукии дигаре барои
мусалмонон тамоми мамнуоти каблй дар шабҳои мохи Рамазонро бе-
кор намуда, хурдану нушидан ва омезиш бо занонро то дамидани субҳ
барояшон иҷозат дод. «Дар шабхои мохи Рамазон омезиш бо занона-
тон барои шумо халол гардонида шуд. Онхо либосе (оромиш ва пӯши-
ше) барои шумо ва шумо либосе барои онхо мебошед. Худованд донист,
ки шумо, дар ҳақиқат, (дар шабхои Рамазон) бар худ хиёнат мекардед,
пас бар шумо тавбаатонро пазируфт ва шуморо афв намуд. Холо бошад,
бо онхо мубошират (ва омезиш) намоед ва он чизеро аз ин (кор) талаб
намоед, ки Худо бароятон навиштааст ва то равшан шудани риштаи
сафеди субҳ бароятон аз риштаи сиёх, (-и шаб) бихӯред ва бинӯшед. Пас