Toj.su
Боз ҳастанд хобҳое бо мақсади албқа кардан бо шахси зинда ва ё рӯҳӣ шахси мурда. Дар хоббинй лаҳзаҳое буданд, ки шахси хоббинанда бо афроди мурда вомехӯрд,ки ин далели қотеҳе буд ба ҷовидон будани руҳ. Дар Юнони қадим худои хоб Морфей ном дошта бародари худои Марг мебошад.
Рӯҳи шахси мурда метавонад бо шахс дар қолати хоб буданаш алоқа намояд. Ва ё ки худи шахс метавонад бо хоҳиши худаш бо рӯқи шахси мурда алоқа намояд.
Масалан муаллифро рӯҳи бобояш(рӯҳашон шоду ҷояшон биҳишт бод) қариб як сол азоб дод. Бори аввал хоб дидам,ки бобоям мурда ва яке зинда шуда маро тақиб мекунанд. Ва ман аз таъқиб хеле бо душворӣ холос шудам. Вале дафъаҳои дигар аз усулҳои маъмули халосӣ аз рӯҳқо( ҷину ачрина ва деву париҳо) истифода кардам: дор худ бо нӯги ангуитон давра кашидан,дар байнихуд ва гиахси мурда хат кашидан, ду хати ҳарфи Х-ро ифода кунанда каишдан дар дару тирезаҳо, ки метавон ин амалҳоро дар хоб ва ҳам дар бедорй, яъне дар хонаи хоб пеш аз хобидан ба иҷро метавон расонид.
Агар дар хоб шахси мурда ягон чиз диҳад аломати некӣ буда, вале агар аз шумо чизе гирад аломати бад мебошад, ба фишори камина ҳатто салом кардан низ ба даст. Масалан, як бори дигар бобоям дар хобам боз даромада буданд. Дар миз нишаста хӯрок мехурдам, ки яке бобоям дар муқобилам нишастанд ва даст дароз карданд, вале даррав фаҳмида дастамро қафо кашидам. Бобоям ҳарчанд хостанд, ки салом кунанд накардам. Барои аз рӯҳи шахсони мурда халос шудан мардум ба сари қабр рафта аз «Қуръон» ягон сура мехонанд ё ки шахси хобдидаро ба даруни тобут мехобонанд.
Дарвоқеъ як қонуни нонавшита аст, ки шахси мурда мехоҳад, ки ҳамон нафареро, ки ӯро бисёр дӯст медорад ба назди худаш ба он дӯнё барад. Бинобар ин дар бисер ҳолатҳо баъди мурдани як шахс чанд шахсони наздики ӯ низ мемуранд. Мантиқи сухан он асг, ки ба шахси мурда ин қадар сахт насӯхта, баръакс ба «пшқдир» тан дода сабрро пеша кардан беҳтар аст.
Як роҳи мубориза бар зидди ҷину аҷинаву деву парв ин додани адаби эшон аст ба воситаи тарафи сусти онҳо. Масалан мегӯянд, ки агар он китобчае, ки дар зери багали Деву ҷин аст гирӣ ва баъди қасам хӯрдани онҳо баргардонй ба ҳафг пӯштат дигар таъсир намекунанд. Вале камина то дер аз ҷину деву парт безор шуда будам. Аҷибя кор он аст, эшон худро ба шакли ҳар хела инсон медароварданд ва каминаро нороҳат мекарданд. Дар охир фаҳмидам, ки шакл доранду дарунашон холӣ будааст. Аз он шаб пас дигар маро ғам надоданд.
Як нафар занаки тоҷик менависад, ки шавҳараш чанд вақт аст, ки мурдааст, вале чанд бор аст, ки шавҳараш дар хоба бо ӯ алоқа мекунад ва вай ҳатто оргазмро ҳис менамояд. мепурсад, ки яке он шахс ҷину дев ва I парие набошад, ки симои шавҳарашро гирифта бошанд. Ба фикри мо агар шавҳараш дар хобаш мисли одамон муносибати ҷинсӣ карда бошад вай рӯҳи шавҳараш аст. Вале агар алоқаи вай мисли «гирдбод» бошад, пас яке аз қувваҳои баъдй аст, чунки онҳо мувофиқи маълумотҳо дар вақти алоқа рӯҳашонро ба шакли гирдбод дароварда алоқа мекунанд.
Ҳангоми хоб ҳолатҳое шуданаш мумкин аст, ки мо хобро аз ҳақиқат фарқ карда наметавонем, ки ин норасоии никураи майнаи мо мебошад. Дар ин гуна ҳолатҳо «нуқтаи бехатарӣ»- и майнаи мо осебе мебинад аз ин сабаб хатогӣ, аниқгараш касалй ба вуҷуд меояд. Шахсони чунин норасой дошта дар хобашон баданашонро ҳаракат мекунонанд, овоз мебароранд ва қатто хеста роҳ мегарданд ва ғ. Усули малакаи хоббинӣ метавонад шахсро аз ин касалӣ раҳо диҳад. Яъне, масалан дар хоб шахс ягон шахси фавтидаро мебинад, вале ӯро ҳамчун шахси зинда қабул мекунад. Ва агар ҳангоми бедор шудан вай чанд бор такрор кунад, ки он шахс фавтида аст ва инро агар дар дафтараш қайд намояд пас баъди ин он шахси мурда дар хобаш ба намуди зинда пайдо намешавад.
