Хоби даҳшатнок ё ки сиёҳи ҷиқидан – тарсидан дар хоб

Нафасгирии шахс дар вақти хоб нисбатан суръатноктар буда вобаста ба чигуна хобе, ки ӯ мебинад тезтар ё сусгтар мешавад. Масалан, вақге, ки шахсро сиёҳй шмсш мекунад нафасгирй ва ҳаракаташ тез ва намоён буда ҳатто овозаш ба берун мебарояд. Сабабҳои асосии «сиёҳӣ» пахш кардани одамон ҳолати дохилӣ ва берунии худи бад.тни шахс мебошанд.

Масалан, агар шахс пеш аз хоб гизои вазнин хӯрда бар замми он нодуруст хоб кунад, ё ки дар вақти хобидан ягон узвашро сахт қапида хоб равад ӯро «сиёҳӣ» пахш мекунад, яъне м-н, вақти хобидан бо як дасташ д дигарашро қапида хобида бошад, пас хоб мебинад, «сиёҳӣ»-ҷмн, дев ва ё ягон ҷинси қавиҷусса бо дастони пурпашму бақуввати худ ӯро ба сӯи худ кашида истодааст ӯ бошад худро ба оқиб қашида истодааст, «сиёҳӣ» ии хунҳои сахшудаи рагҳои дасташ буда ҳаракатҳои дасти ӯ ин амал иҷрои фармон аз тарафи майнаи ӯ барои ба ҳаракат овардани хунҳои шахшудаи дасгаш мебошанд. Шахси сиёҳй пахш карда дар хобаш суханони пой дар ҳаво гуфта фарёд мезанад. Шахсони касалии маёзадагӣ низ нағз хоб карда наметавонанд ва онҳоро низ дар хобашон сиёҳи пахш мекунад.

Агар сиёҳи дар хоб пахш намояд чи бояд кард?

Чанд сол пеш психиатр Эрнест Хартманро масъалаи барои чӣ базеҳо нисбати дигарон бештар хобҳои дахшапиюк мебинанд нороҳат намуда буд. Ва ӯ дар тадқиқотҳои лаборатории аниқ намуд, ки ҳамагӣ 5%-и одамонро ҳар ҳафта тахминан як бор хобҳои даҳшатнок азоб медиҳанд.

Омӯзиши наздики сад нафар хоби даҳшатнокдидагон ншпон дод, ки хобҳои оддии ин нафарон мисли хобҳои даҳшатнокашон равшан ва бештар дар хотирашон меистад. Онҳо хотироти давраи бачагиашонро ҳатто аз се солагӣ нағз дар ёд доштанд. Бояд қайд кард, ки Хартман асосан бо одамони эҷодкор-мусиқидонҳо, рассомон ва нависандагон кор дошт. Онҳо аз кӯдакӣ олами атрофро ҳамчун аҷоиботу муҷизанок тассавур менамуданд, бештар вақт аз мавзӯъи асосӣ дур мешуданд ва тобеъи тасаввуроташон мешуданд ва амиқ фикр мекарданд.
Хартман дар китоби худ «Сарҳади шуур»(1992) ба хулоса меояд, ки одамони ба хобҳои даҳшатнок майл дошта дорои пардаи борики шуур мебошанд, яъне онҳо бисёр нозукдил ва зудфаҳм(тездарк) нисбати дигар одамон ва олами атроф мебошанд.

Пардаи ғафсӣ эго албатта барои дар байни одамон зиндагӣ кардан мувофиқ мебошад, вале вай барои фикронии оддӣ ва омӯзиши сурьатнок мувофиқ намебошад. Пардаи тунуки шуур бошад барьакс. Соҳибони онҳо бисёр вақт афту башараи хдйвонот ва ё ки одами ҷинсаш муқобилро мегиранд, бинобар ин онҳо селаи образҳои тавоноро пайдо карда метавонанд.

Дар ҳақиқат шахсони соқиби пардаи тунук бисёртар сигналҳои зершуурро идрок мекунанд, бинобар ин дорои хусиятҳои зиракӣ, фаросатва ҳамдардӣ мебошанд.

Ҳамон муҳофизи автоматии амалкунанда, ки моро аз дард ва ошуфтагӣ муҳофизат мекунад, ба таври оддӣ селаи аз ҳама равшани тасвиру тасавуротро мекананд. Пардаи дохилии гафс, яъне эго ин шарти якум ва муҳими мавҷудияти нобиғагии инсоният мебошад.