НАМОЗИ ИДАЙН

ар ду ид – Фитр ва Азҳо (Рамазон ва Қурбон) хондани на-
мози махсуси ид бар онҳое, ки намози ҷумъа бар эшон во-
ҷиб аст, воҷиб мебошад.
Таърихи аввали моҳи шавволро иди Фитр ва таърихи дахуми мо-
ҳи зулҳиҷҷаро иди Азҳо (Курбон) меноманд. Ин ду рӯз дар ислом рузи
иду хуши аст ва ба унвони шукрона ду ракъат намоз дар ин ду рӯз во-
ҷиб мебошад.
Тамоми он шарту шароите, ки барои сиҳҳат (дурусти) ва вуҷуби
намози чумъа баён гардид, барои намози идайн низ зарури мебошанд.
Ғайр аз хутба, ки дар намози ҷумъа хондани он фарз ва шарт аст ва
пеш аз намоз хонда мешавад, вале дар намози идайн хутба шарт нест,
балки суннат аст ва баъд аз намоз хонда мешавад. Аммо гӯш кардани
ин хутба мисли хутбаи ҷумъа воҷиб аст ва корҳои хилофи он ҷоиз нест.