Одоб ва суннатҳои Қурбонӣ

Фақеҳони киром маҷмуаи одоб ва мустаҳабботеро зикр намудаанд, ки шахси қурбоникунанда баъзе аз онҳоро пеш аз забхи қурбони, баъзеро ҳангоми забҳ ва баъзе дигарро пас аз забҳи он бояд риоя намояд. Ҳамчунин корҳоеро ёдовар шудаанд, ки анҷом додани онҳо дар ҷараёни қурбони кардан кароҳият доранд. Риояи мустаҳаббот бар аҷри курбони меафзояд ва макруҳот бошанд, онро нокис мегардонанд. Касе дар ҷараёни анҷоми курбонии худ мустаҳабботро риоя намояд ва аз макруҳот дурй гузинад, иншоаллоҳ , аҷри қурбониро ба таври комил ба даст меоварад. Қисмте аз ин корҳо каблан зикр гардид ва ҳоло бахши дигари онҳоро ёдовар мешавем:
1. Бо банде бастани курбони.
2. Ҳангоми забҳ онро бо лутфу нармй ба сӯи забҳоҳ бурдан.
3. Агар чорвои курбониро муддате пеш аз рӯзи ид харида бошад ва ё аз баӣни гову уфандони хоҷагиаш якеро барои қурбони дар назар гирифта бошад, онро то рӯзи ид нағз тарбия ва нигоҳубин намояд.
4. Чорвои фарбеҳ ва хубро барои қурбони интихоб ва харидори намояд. Зеро тамоми ин корҳо навъе бузургдошт ва изҳори таваҷҷӯҳ ба ин шиори Ислом ва шаоири дини Худо ба шумор мераванд ва Худованд мефармояд: «Ин ва касе шаоири Аллоҳро бузург дорад, ин амали вай аз тақвои дилхост».
5. Қурбониашро агар ба куштани чорво қодир бошад, бо дасти худаш забх, намояд. Зеро он курбат ва ибодат аст ва беҳтар аст, ки ба дасти худаш анҷом гирад. Дар сурати қодир набуданаш шахсе бо ваколат аз вай онро забҳ намояд ва ин низ ҷоиз аст ва аз аҷри он чизе
кам намесозад.
6. Чорвоеро аз байни гову молаш барои қурбони муаӣян созад ва ё муддате пеш аз ид барои қурбони харидори намояд, агар он чорво пас аз муаӣян кардан ва харидори намудан барра ва ё гусола кунад, онро низ бояд ҳамроҳи модараш қурбони кунад. Ҳамчунин агар дар
вақти забҳ барра ва ё гусолааш зинда берун ояд, онро низ бояд забҳ намояд. Вале агар барра ва ё гусола пеш аз муайян кардан ва ё харидори намудан барои қурбони таваллуд шуда бошад, он дигар дар ҳукми қурбони дохил намешавад.
7. Агар то замони ид рӯзҳои каме боқи монда бошад, дигар тарошидан ва истифода аз пашми қурбони низ ҷоиз нест, вале агар то иди қурбон чанд моҳ боқи монда бошад ва гузоштани пашм сабаби лоғарии он гардад, тарошидан ва ислоҳи он ҷоиз аст, зеро ин амр аз ҷумлаи корҳои парвариш ва нигоҳубини чорво ба шумор меравад. Ривоят шудааст, ки марде аз аҳли Ҳамдони Яман ба назди Алй (р)  омад, дар ҳоле ки говеро бо гусолааш бо худ мебурд. Гуфт: Ин говро харидам, ки қурбони кунам, он гусола кард. Алй (р) фармуд: Ба ҷуз фазл (зиёдатй)-и гусола аз шири он нануш ва рузи ид онро ҳамрохи гусолааш аз тани ҳафт нафар қурбони кун!.
8. Вақте чорвоеро барои қурбони муаӣян намуд ва ё харидори кард, дигар фурухтан ва иваз кардани он ҷоиз нест. Зеро он барои курбат муқаррар гардидааст, пас истифода аз пули он ҷоиз нест, чи тавре истифода аз пашмаш ҷоиз набуд.
9. Пеш аз забҳ, дар гӯшае дуртар аз чашми ҳайвони қурбони кордро тез намояд. Аз Оиша (р) ривоят шудааст, ки Расули Худо (с) вақте хост қурбониашро забҳ намояд, ба ӯ гуфт: «Эй Оиша, кордро бо санге тез карда биовар».