Паёмбар (с) бар фарози кӯҳи Сафо

Баъд аз ин ки Паёмбар (с) аз ҷониби Абӯтолиб мутмаин шуд, ки ӯро танҳо нахоҳад гузошт ва дар тамоми мароҳил ёру ёвараш хоҳад буд, бар болои кӯҳе ба номи “Сафо” боло рафту фарёд баровард: “Ё сабоҳоҳ!” Дар он даврон ин калимаро вақте ба кор мебурданд, ки амри муҳим ба вуқуъ пайваста ва ё лашкаре ҳамла кардааст.
Он гоҳ ҳар як қабиларо бо ному русум садо зад: “Эй банӣ Фиҳр, эй банӣ Адӣ, эй банӣ Абдуманоф, эй банӣ Абдулмутталиб…”.
Ҳангоме ки Қурайш ин нидои Паёмбар (с)-ро шуниданд, ба сӯяш шитофтанд ва ҳатто касоне, ки наметавонистанд худашон ҳозир шаванд, намояндаеро аз ҷониби худ ба ин минтақа фиристоданд. Замоне ки ҳама омаданд, Паёмбар (с) фармуд:
“Агар ба шумо бигӯям, ки пушти ин домана лашкаре омадаст, то ба шумо ҳамла кунад, оё гуфтаи маро бовар мекунед?”. Ҳамаи онҳо гуфтанд: “Оре, собиқа надорад, ки мо аз ту сухани дурӯғе шунида бошем”. Паёмбар (с) фармуд: “Пас бохабар бошед, ки ман фиристодаи Худо ба сӯйи шумо ҳастам, бинобар ин аз ман пайравӣ ва фармонбурдорӣ намоед, то аз азоби сахте, ки дар пеши рӯ доред, наҷот пайдо кунед.
Баъд аз ин ки суханони Паёмбар (с) тамом шуд, мардум пароканда шуданд ва танҳо касе, ки бо Паёмбар (с) ба дуруштӣ бархӯрд кард, Абӯлаҳаб буд, ки ба Паёмбар(с) гуфт: “Ҳалокат бод туро, оё барои ин моро даъват кардӣ?”. Вақте ки Абӯлаҳаб ба Паёмбар (с) чунин густохӣ намуд, Худованд дар иртибот бо дурустии суханони Паёмбар (с) сураи “Таббат”-ро фиристод:
“Нобуд бод Абӯлаҳаб ва ҳатман нобуд мегардад”.
Аз он рӯз баъд Паёмбар (с) ва ёронаш ба таври ошкоро дар муқобили дидаи мушрикону бутпарастон ба ибодати Худованд мепардохтанд. Ба тадриҷ даъвати Паёмбар (с) дар миёни афроде, ки дар Макка зиндагӣ мекарданд, густариш пайдо кард ва рӯз ба рӯз теъдоди мусалмонон афзуда мешуд, иртиботи онҳо бо қавму қабилаашон тираву тор мегардид ва ин амр хашму ғазаби Қурайшро барангехт.