Паёмбар (с) таҳти сарпарастии Абдулмутталиб

Баъд аз вафоти Омина модари Паёмбар (с) сарпарастии ӯро Абдулмутталиб бар ӯҳда гирифт, Абдулмутталиб аз ҳеҷ гуна меҳру утуфате нисбат ба Паёмбар (с) дареғ намеварзид ва ӯро бисёр дӯст дошта навозиш мекард, ҳатто ӯро аз фарзандони худаш ҳам бештар дӯст медошт, чаро ки медонист ояндаи дурахшону равшан дар интизори ӯст.
Дар сояи хонаи Каъба барои Абдулмутталиб зерандозе паҳн мекарданд, писаронаш гирдогирди он менишастанд, то Абдулмутталиб биёяд ва бар рӯйи он зерандоз бинишинад ва ҳеҷ як аз онҳо ба хотири эҳтироми Абдулмутталиб ба рӯйи он зерандоз наменишаст, аммо Паёмбар (с) бо вуҷуди ин ки синну сол надошт, ҳар вақт меомад бар рӯйи он зерандоз менишаст ва ҳар гоҳ амакҳояш мехостанд ӯро аз ин кор манъ кунанд ва канор бикашанд, Абдулмутталиб мегуфт: “Ӯро раҳо кунед, зеро ба Худо қасам, Муҳаммад аз шаъну мартабаи волое бархӯрдор аст”. Илова бар ин, дасти навозише бар сари ӯ мекашид, то шояд ба ин васила Паёмбар (с) аз даст додани падару модарро дар зиндагии хеш эҳсос накунад ва василаи андӯҳу ғами ӯро фароҳам насозад. Аммо бо тамоми меҳру утуфати ҷаддаш нисбат ба Паёмбар (с) зиндагии ӯ бо ҷаддаш низ дере напойид ва дар синни нӯҳсолагӣ бобои бузургворашро аз даст дод. Ин амр боиси нороҳатӣ ва андӯҳнокии Паёмбар (с) шуд, ба гунае ки Паёмбар (с) ҳангоми вафоти ҷаддаш як дунё ғаму андӯҳ ба дил дошт ва бисёр нороҳату парешон буд.