ҚУРБОНӢ

Қурбонӣ кардан савоби бисёре дорад. Паёмбари акрам (с)фармудааст:. «Дар р 3 م Қурбон (пас аз фарз)рехтани хуне (куртб ба даргоҳи илоҳӣ бабонӣ кардан) мацбулу писандида нест…».246 Пеш аз расидани қатраҳоӣ хуни ҳайвони забҳгашта ба замин, қурбонии шумо мақбули даргоҳи Парвардигор мегардад. Аз ин рӯ, бандаи муъмин бояд бо дили пургунҷоиш (кушода) ва шавқи некӣ қурбонӣ намояд. Паёмбари акрам (с)низ фармуда. ба муйҳои ҳайвони забҳгашта савоб мегирад. Пас барои ба даст овардани чунин савобе шахсе, ки
ҳанӯз қурбони бар вай воҷиб нагаштааст, агар қурбонӣ кунад, корест бас наку. Қурбонӣ яке аз бошукуҳтарин шиорҳои Ислом дар рузи иди Қурбон буда, дар пешгоҳи Худованд аз пурарзиштарин аъмол ба шумор меравад. Аз ин рӯ, дар қуръони карим дар канори намоз зикр гардидааст, он чо ки мефармояд: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва қурбонӣ кун!». Дар таълимоти суннати набавй то ҷое ба ин шиори рузи ид тавсия шуда, ки ҳузур дар намози идро бе қурбонӣ барои шахси дорои шароит ҷоиз надонистааст. Ин амр аз аҳаммияти иҷтимой ва арзиши ибодатии қурбонӣ дар фарҳанги исломӣ хабар медиҳад. Расули Худо (с)
мефармояд: «Касе ғунҷоиш (ва тавоноӣ)-е дошта бошад ва қурбонӣ накунад, ба намозгоҳи мо наздик нагардад!». Ин ойин ва расми ибодӣ дар рӯзҳои ид аз куҳантарин шиорҳои динӣ ва суннатҳои худовандӣ аст, ки дар муносибатҳои динӣ ва идҳои умматҳои пешин низ ба таври барҷастае ба чашм мехурад. Худованд мефармояд: «Ва барои ҳар уммате шиор (ва мансак)-е гардонидаем, то номи Худоро бар он чи аз чаҳорпоён (бахимаи анъом) ба онҳо рузи додааст, ёд намоянд». Аз Алй ибни Абуталҳа аз Ибни Аббос (р) ривоят шуда, ки мурод аз калимаи «мансак» дар ин оят ид аст ва аз Икрима ривоят шуда, ки манзур аз он забҳ ва қурбонӣ аст.
Баъзе муфассирон гуфтаанд, ки манзур аз намоз ва наҳр дар ояти карима: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва наҳр кун» намози иди Қурбон ва қурбонӣ дар он рӯз мебошад. Қурбоникунанда ҳангоми забҳ ин дуъоро бихонад:
«Иннй ваҷҷаҳту ваҷҳия лиллазй фатара-с-самовоти вал арза ҳанифан ва мо ана минал мушрикин. Инна салотӣ ва нусукй ва махея ва мамотй лиллоҳи раббил ъоламин. Ло шарика лаҳу ва бизолика умирту. Ва ана минал муслимин. Аллоҳумма, минка ва лака». «Ба таҳқиқ, ман рӯи хешро ба сӯи он Зоте намудам, ки осмонҳо ва заминро биофарид, покона (ва ба сӯи ҳақ рӯй оваранда) ва ман аз ҷумлаи мушрикон нестам. Ҳаққо, ки намозу парастишҳо ва зиндагониву маргам ҳама барои Худо он Парвардигори ҷаҳониён аст, ки шарике онро набошад. Ва ба ҳамин (асл) амр шудаам ва ман аз ҷумлаи бандагони мусалмон ҳастам. Бор Худоё! Ин қурбонӣ аз Ту ва барои ризои Ту мебошад!».
Он гоҳ «Бисмиллоҳи валлоҳу акбар» гуфта, онро забҳ намояд. Пас аз забҳ, ин дуъоро бихонад: «Аллоҳумма, тақаббалҳу миннӣ, камо тақаббалта мин ҳабибика Муҳаммадин (с) ва халилика Иброҳима (ъ)». (Бор Худоё! Ин қурбониро аз мо бо ҳамон сурате, ки аз дуст ва дусти Худ ҳазрати Муҳаммад (с) ва ҳазрати Иброҳим (ъ) қабул фармудӣ, қабул бифармо!).
қурбонӣ кардан савоби бисёре дорад. Паёмбари акрам (с) фармудааст:. «Дар р 3 م Қурбон (пас аз фарз) рехтани хуне (куртб ба даргоҳи илоҳӣ ба бонӣ кардан) мақбулу писандида нест…».246 Пеш аз расидани қатраҳои хуни ҳайвони забҳгашта ба замин, қурбонии шумо мақбули даргоҳи Парвардигор мегардад. Аз ин рӯ, бандаи муъмин бояд бо дили пургунҷоиш (кушода) ва шавқи некӣ қурбонӣ намояд. Паёмбари акрам (с) низ фармуда. ба муйҳои ҳайвони забҳгашта савоб мегирадПас барои ба даст овардани чунин савобе шахсе, ки
ҳанӯз қурбонӣ бар вай воҷиб нагаштааст, агар қурбонӣ кунад, корест бас наку.
Қурбонӣ яке аз бошукуҳтарин шиорҳои Ислом дар рузи иди Қурбон буда, дар пешгоҳи Худованд аз пурарзиштарин аъмол ба шумор меравад. Аз ин рӯ, дар Қуръони карим дар канори намоз зикр гардидааст, он ҷо ки мефармояд: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва қурбонӣ кун!». Дар таълимоти суннати набавй то ҷое ба ин шиори рузи ид тавсия
шуда, ки ҳузур дар намози идро бе қурбонӣ барои шахси дорои шароит ҷоиз надонистааст. Ин амр аз аҳаммияти иҷтимоӣ ва арзиши ибодатии қурбонӣ дар фарҳанги исломӣ хабар медиҳад. Расули Худо (с)мефармояд: «Касе ғунҷоиш (ва тавоноӣ)-е дошта бошад ва қурбонӣ накунад, ба намозго!и мо наздик нагардад!».Ин ойин ва расми ибодӣ дар рӯзҳои ид аз куҳантарин шиорҳои динӣ ва суннатҳои худовандӣ аст, ки дар муносибатҳои динӣ ва идҳои
умматҳои пешин низ ба таври барҷастае ба чашм мехурад. Худованд мефармояд: «Ва барои ҳар уммате шиор (ва мансак)-е гардонидаем, то номи Худоро бар он чи аз чаҳорпоён (бахимаи анъом) ба онҳо рузи додааст, ёд намоянд». Аз Алй ибни Абуталҳа аз Ибни Аббос (р) ривоят шуда, ки мурод аз калимаи «мансак» дар ин оят ид аст ва аз Икрима ривоят шуда, ки манзур аз он забҳ, ва қурбонӣ аст. Баъзе муфассирон гуфтаанд, ки манзур аз намоз ва наҳр дар ояти карима: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва наҳр кун» намози иди қурбон ва қурбонӣ дар он рӯз мебошад. Қурбоникунанда ҳангоми забҳӣ ин дуъоро бихонад:
«Иннй ваҷҷаҳту ваҷҳия лиллазй фатара-с-самовоти вал арза ҳанифан ва мо ана минал мушрикин. Инна салотй ва нусукй ва махея ва мамотӣ лиллоҳи раббил ъоламин. Ло шарика лаҳу ва бизолика умирту. Ва ана минал муслимин. Аллоҳумма, минка ва лака».«Ба таҳқиқ, ман рӯи хешро ба сӯи он Зоте намудам, ки осмонхо ва заминро биофарид, покона (ва ба сӯи ҳақ рӯй оваранда) ва ман аз ҷумлаи мушрикон нестам. Ҳаққо, ки намозу парастишҳо ва зиндагониву маргам ҳама барои Худо  он Парвардигори ҷаҳониён аст, ки шарике
онро набошад. Ва ба ҳамин (асл) амр шудаам ва ман аз ҷумлаи бандагони мусалмон ҳқастам. Бор Худоё! Ин қурбонӣ аз Ту ва барои ризои Ту мебошад!». Он гоҳ «Бисмиллоҳи валлоҳу акбар» гуфта, онро забҳ намояд. Пас аз забҳ ин дуъоро бихонад: «Аллоҳумма, тақаббалҳу миннй, камо такаббалта мин ҳабибика Муҳаммадин (с) ва халилика Иброҳима (ъ)».
(Бор Худоё! Ин қурбониро аз  мо бо ҳамон сурате, ки аз дуст ва дусти Худ ҳазрати Муҳаммад (с) ва ҳазрати Иброҳим (ъ) қабул фармудӣ, қабул бифармо!).