ҚУРБОНӢ

Курбонй кардан савоби бисёре дорад. Паёмбари акрам (с)
фармудааст:. «Дар р 3 م Қурбон (пас аз фарз)
рехтани хуне (куртб ба даргоҳи илоҳӣ ба
бонӣ кардан) мацбулу писандида нест…».246 Пеш аз расидани катраҳои
хуни ҳайвони забҳгашта ба замин, курбонии шумо макбули даргоҳи
Парвардигор мегардад. Аз ин рӯ, бандаи муъмин бояд бо дили пур-
гунчоиш (кушода) ва шавки некй курбонй намояд. Паёмбари акрам (с)
низ фармуда. ба муйхои ҳайвони забхгашта
савоб мегирадПас барои ба даст овардани чунин савобе шахсе, ки
ҳанӯз курбонй бар вай вочиб нагаштааст, агар курбонй кунад, корест
бас наку.
Қурбонй яке аз бошукуҳтарин шиорҳои Ислом дар рузи иди Қур-
бон буда, дар пешгоҳи Худованд аз пурарзиштарин аъмол ба шумор
меравад. Аз ин рӯ, дар Қуръони карим дар канори намоз зикр гарди-
дааст, он чо ки мефармояд: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор
ва курбонй кун!».
Дар таълимоти суннати набавй то чое ба ин шиори рузи ид тавсия
шуда, ки ҳузур дар намози идро бе курбонй барои шахси дорои шаро-
ит чоиз надонистааст. Ин амр аз аҳаммияти ичтимой ва арзиши ибо-
датии курбонй дар фарҳанги исломй хабар медиҳад. Расули Худо (с)
мефармояд: «Касе гунцоиш (ва тавоноӣ)-е дошта бошад ва курбонӣ на-
кунад, ба намозго!и мо наздик нагардад!».
Ин ойин ва расми ибодй дар рӯзҳои ид аз куҳантарин шиорҳои
динй ва суннатҳои худовандй аст, ки дар муносибатҳои динй ва идҳои
умматҳои пешин низ ба таври барчастае ба чашм мехурад. Худованд
мефармояд: «Ва барои хар уммате шиор (ва мансак)-е гардонидаем, то
номи Худоро бар он чи аз чахорпоён (бахимаи анъом) ба онхо рузи до-
дааст, ёд намоянд». Аз Алй ибни Абуталҳа аз Ибни Аббос (р) риво-
ят шуда, ки мурод аз калимаи «мансак» дар ин оят ид аст ва аз Икри-
ма ривоят шуда, ки манзур аз он забх, ва курбонй аст.
Баъзе муфассирон гуфтаанд, ки манзур аз намоз ва нахр дар ояти
карима: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва нахр кун» на-
мози иди Курбон ва курбонй дар он рӯз мебошад.
Курбоникунанда ҳангоми забҳ ин дуъоро бихонад:
«Иннй ваҷҷаҳту ваҷхия лиллазй фатара-с-самовоти вал арза хани-
фан ва мо ана минал мушрикин. Инна салотй ва нусукй ва махея ва ма-
мотй лиллохи раббил ъоламин. Ло шарика лаху ва бизолика умирту. Ва
ана минал муслимин. Аллохумма, минка ва лака».
«Ба таҳқиқ, ман рӯи хешро ба сӯи он Зоте намудам, ки осмонхо ва
заминро биофарид, покона (ва ба сӯи хак рӯй оваранда) ва ман аз ҷум-
лаи мушрикон нестам. Хакко, ки намозу парастишхо ва зиндагониву
маргам хама барои Худо – он Парвардигори ҷахониён аст, ки шарике
онро набошад. Ва ба хамин (асл) амр шудаам ва ман аз ҷумлаи банда-
гони мусалмон хастам. Бор Худоё! Ин курбонй аз Ту ва барои ризои Ту
мебошад!».
Он гоҳ «Бисмиллохи валлоху акбар» гуфта, онро забҳ намояд.
Пас аз забх, ин дуъоро бихонад: «Аллохумма, тақаббалху миннй, камо
такаббалта мин хабибика Мухаммадин (с) ва халилика Иброхима (ъ)».
(Бор Худоё! Ин курбониро аз د бо хамон бсуре, ки аз дуст доитга
ва дусти Худ хазрати Мухаммад (с) ва хазрати Иброхим (ъ) қабул
фармудй, қабул бифармо!).
Курбонй кардан савоби бисёре дорад. Паёмбари акрам (с)
фармудааст:. «Дар р 3 م Қурбон (пас аз фарз)
рехтани хуне (куртб ба даргоҳи илоҳӣ ба
бонӣ кардан) мацбулу писандида нест…».246 Пеш аз расидани катраҳои
хуни ҳайвони забҳгашта ба замин, курбонии шумо макбули даргоҳи
Парвардигор мегардад. Аз ин рӯ, бандаи муъмин бояд бо дили пур-
гунчоиш (кушода) ва шавки некй курбонй намояд. Паёмбари акрам (с)
низ фармуда. ба муйхои ҳайвони забхгашта
савоб мегирадПас барои ба даст овардани чунин савобе шахсе, ки
ҳанӯз курбонй бар вай вочиб нагаштааст, агар курбонй кунад, корест
бас наку.
Қурбонй яке аз бошукуҳтарин шиорҳои Ислом дар рузи иди Қур-
бон буда, дар пешгоҳи Худованд аз пурарзиштарин аъмол ба шумор
меравад. Аз ин рӯ, дар Қуръони карим дар канори намоз зикр гарди-
дааст, он чо ки мефармояд: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор
ва курбонй кун!».
Дар таълимоти суннати набавй то чое ба ин шиори рузи ид тавсия
шуда, ки ҳузур дар намози идро бе курбонй барои шахси дорои шаро-
ит чоиз надонистааст. Ин амр аз аҳаммияти ичтимой ва арзиши ибо-
датии курбонй дар фарҳанги исломй хабар медиҳад. Расули Худо (с)
мефармояд: «Касе гунцоиш (ва тавоноӣ)-е дошта бошад ва курбонӣ на-
кунад, ба намозго!и мо наздик нагардад!».
Ин ойин ва расми ибодй дар рӯзҳои ид аз куҳантарин шиорҳои
динй ва суннатҳои худовандй аст, ки дар муносибатҳои динй ва идҳои
умматҳои пешин низ ба таври барчастае ба чашм мехурад. Худованд
мефармояд: «Ва барои хар уммате шиор (ва мансак)-е гардонидаем, то
номи Худоро бар он чи аз чахорпоён (бахимаи анъом) ба онхо рузи до-
дааст, ёд намоянд». Аз Алй ибни Абуталҳа аз Ибни Аббос (р) риво-
ят шуда, ки мурод аз калимаи «мансак» дар ин оят ид аст ва аз Икри-
ма ривоят шуда, ки манзур аз он забх, ва курбонй аст.
Баъзе муфассирон гуфтаанд, ки манзур аз намоз ва нахр дар ояти
карима: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва нахр кун» на-
мози иди Курбон ва курбонй дар он рӯз мебошад.
Курбоникунанда ҳангоми забҳ ин дуъоро бихонад:
«Иннй ваҷҷаҳту ваҷхия лиллазй фатара-с-самовоти вал арза хани-
фан ва мо ана минал мушрикин. Инна салотй ва нусукй ва махея ва ма-
мотй лиллохи раббил ъоламин. Ло шарика лаху ва бизолика умирту. Ва
ана минал муслимин. Аллохумма, минка ва лака».
«Ба таҳқиқ, ман рӯи хешро ба сӯи он Зоте намудам, ки осмонхо ва
заминро биофарид, покона (ва ба сӯи хак рӯй оваранда) ва ман аз ҷум-
лаи мушрикон нестам. Хакко, ки намозу парастишхо ва зиндагониву
маргам хама барои Худо – он Парвардигори ҷахониён аст, ки шарике
онро набошад. Ва ба хамин (асл) амр шудаам ва ман аз ҷумлаи банда-
гони мусалмон хастам. Бор Худоё! Ин курбонй аз Ту ва барои ризои Ту
мебошад!».
Он гоҳ «Бисмиллохи валлоху акбар» гуфта, онро забҳ намояд.
Пас аз забх, ин дуъоро бихонад: «Аллохумма, тақаббалху миннй, камо
такаббалта мин хабибика Мухаммадин (с) ва халилика Иброхима (ъ)».
(Бор Худоё! Ин курбониро аз د бо хамон бсуре, ки аз дуст доитга
ва дусти Худ хазрати Мухаммад (с) ва хазрати Иброхим (ъ) қабул
фармудй, қабул бифармо!).