Эчоди сабукии дигар дар шабхои мохи Рамазон

Пас аз он Худованд ба баёни кисмати дигаре аз ахкоми руза ме-
пардозад. Чи тавре аз мафхуми ин оят бармеояд, дар ибтидои фарзия-
ти руза шахсони рузадор танхо дар миёни шому хуфтан, яъне аз фуру
рафтани офтоб то гузоштани намози хуфтан ва ба хоб рафтанашон фур-
сати ифтор кардан ва баровардани ниёзхои чисмиашонро доштанд.
Пас аз хуфтан рузаи рузи оянда шуруъ ва то шоми дигар идома меёфт. 
Дар ривоятхои суннат тафсили бештаре доир ба чузъиёти мавзуъ
ва хамчунин сабаби нузули ин оят омадааст. Ибни Аббос (р) мегуяд:
Хулоса, пас аз муддате Худованд бо эчоди сабукии дигаре барои
мусалмонон тамоми мамнуоти каблй дар шабхои мохи Рамазонро бе-
кор намуда, хурдану нушидан ва омезиш бо занонро то дамидани субх
барояшон ичозат дод. «Дар шабхои мохи Рамазон омезиш бо занона-
тон барои шумо халол гардонида шуд. Онхо либосе (оромиш ва пуши-
ше) барои шумо ва шумо либосе барои онхо мебошед. Худованд донист,
ки шумо, дар хакикат, (дар шабхои Рамазон) бар худ хиёнат мекардед,
пас бар шумо тавбаатонро пазируфт ва шуморо афв намуд. Холо бошад,
бо онхо мубошират (ва омезиш) намоед ва он чизеро аз ин (кор) талаб
намоед, ки Худо бароятон навиштааст ва то равшан шудани риштаи
сафеди субх бароятон аз риштаи сиёх, (-и шаб) бихуред ва бинушед. Пас