РУЗАИ НАЗР

алимаи назр дар лугат ба маънои вочиб гардони-
дани чизе ва ё коре бар худ барои такарруб ба Худо
аст, ба монанди ягон ибодат, садака ва гайра. Шариа-
ти Ислом низ ин маъноро таъйид намуда, назрро нав-
ъе паймон дар миёни банда ва Худо ба шумор меова-
рад ва вафо ба онро бар банда вочиб медонад. Куръони карим дар ин
бора мефармояд: «Ва ба назрхояшон вафо намоянд…». Бар хамин
асос, шахс метавонад намоз, руза, эътикоф, садака, забхи чорво ва ди-
гар корхои шаръан курбатро барои Худо назр намояд, яъне анчоми
онхоро бар худ вочиб гардонад.
Дар таълимоти исломи ба пойбанди ба паймонхо ва вафо ба назр
ба кадре тавсия ва таъкид гардида, ки вафо ба он дар радифи дигар
фароизи дини карор дода шудааст. Дар китобхои хадис ва фикх бобе
дар мавзуи назр кушода шуда ва хатто дар мавридхое ба вафо ба назр-
хои ичронашудаи даврони чохилият ва он корхое, ки пеш аз Ислом
назр шуда ва бо сабабе вафоношуда боки монда буданд, амр шудааст.
Куръони карим мефармояд: «Хар нафакаеро харч намоед (ва) ё хар
назреро бар худ вочиб гардонед, Худо онро медонад ва золимонро хеч
ёваре набошад».
Ривоят шудааст, ки пас аз фатхи Макка вакте Расули Худо (с) аз
Хунайн баргашт, Умар (р) гуфт: «Эй Расули Худо (с), ман дар (замо-
Н1И1) назр карда будам,, ки иа – ва дар ривояте – рузе дар
Мсулхаром эътикоф ми،؛нию1и1нам1. Фармуд: Ба наг^؛р٠1т вафо кун».