Аҳаммияти дуо дар Қуръон

Худованди пок бандагонашро дар тамоми ҳолатҳо ба дуо кардан фармон медиҳад ва аз онҳо хостааст, ки дар ҳар ҳол ба даргоҳи раҳматаш даст ба дуо бардоранд, бо ихлосу ашку эътирофи заъфу гуноҳ бо қалби шикаставу тавозуъу хоксорӣ аз Ӯ бихоҳанд ва ба ваъдаи қатъии Ӯ дар робита ба иҷобати дуо умедвор бошанд.
Дуо дар Қурони карим ба се шакл омадааст, ки онҳоро метавон дуоҳои қуръонӣ номид ва аз онҳо дар намозу вақтҳои дуо кардан истифода намуд: «Дуои дуокунандаро – чун Маро дуо кунад – қабул мекунам». «Парвардигори худро ба зорӣ ва пинҳон (аз мардум) ⦁ Оятҳо ва қиссаҳои баъзе паёмбароне, ки ҳар гоҳ ниёзе доштаанд, онро ба воситаи дуо ҳал мекарданд:
Қиссаи ҳазрати Одам (а), ки пас аз лағзиш ва эътирофи кӯтоҳиву тақсир чунин дуо ва талаби наҷот .

«Гуфтанд; «Эё Парвардигори мо, бар хеш ситам кардем; ва агар моро наомурзӣ ва бар мо меҳрубонӣ накунӣ, албатта аз зиёнкорон бошем!».
«Эй Парвардигори ман, маро ва авлоди маро (низ) барподорандаи намоз бигардон! Эй Парвардигори мо, дуои маро бипазир! «Эй Парвардигори мо, рӯзе, ки ҳисоб қоим шавад, маро ва падару модарам ва мӯъминонро биомурз». «Ва аз мардум касе ҳаст, ки мегӯяд; «Эй Парвардигори мо, ба мо дар дунё неъмат ва дар охират неъмат бидеҳ ва моро аз азоби оташ (-и дузах) нигоҳ дор!».«Бигӯ; «Эй Парвардигори ман бар онҳо (падару модарам) бибахшой, чунончи маро дар хурдсолӣ парвариш карданд!».