Дуо барои шахси навкор

Вақте ки инсон ба кори нав шуруъ кард, барои анҷоми нек ва натиҷаи пурсамари он кор ин дуоро бихонад:«Субҳоналлазӣ саххара ҳозо ва мо кунно лаҳу муқринин».
«Пок аст Худое, ки инро барои мо мусаххар сохт, ҳол он ки мо бар он тавоно набудем».
Дуои фаромадан аз воситаҳои гуногуни нақлиёт
Вақте, ки шахсе дар ҷои даркориаш расид, вақти фаромадан аз воситаи нақлиёт барои ҳосилшавии мақсади омаданаш дуои зайлро бихонад:
«Рабби анзилнӣ мунзалан муборакан ва Анта Хайру-л-мунзилин».
«Эй Парвардигори ман, маро дар манзили муборак фуруд ор; ва Ту беҳтарини фурудорандагонӣ!».
Вақте, ки киштии Нӯҳ (а) ба ҷои хушкӣ мерасад, дар ҳоли фуруд омадан бо амри Худованд дуои мазкурро мехонад. Мо метавонем дар вақти фаромадан аз мошин, қатора, киштӣ ва ҳавопаймо ин дуоро бихонем. Инчунин вақте ба меҳмонӣ даъват мешавем, дар ҳоли дохил шудан ё нишастан метавонем ин дуоро бихонем.