Дуоҳои талаби ҳидоят

Имон як ҷавҳари бебаҳост. «Раббано ло тузиғ қулубано баъда из ҳадайтано ва ҳаб лано мин ладунка раҳматан иннака Анта-л-Ваҳҳоб».
«Эй Парвардигори мо, баъд аз он ки ба мо роҳ намудӣ, дилҳои моро каҷ макун! Ва барои мо аз назди худат неъмат ато кун, ҳамоно Ту Атокунандаӣ!».
«Раббано отино мин ладунка раҳматан ва ҳаййиъ лано мин амрино рашадан».
«Эй Парвардигори мо, бахшише аз назди Худ ба мо бидеҳ ва дар кори мо роҳёбиро бароямон омода соз!».
Ин дуои асҳоби каҳф (ёрони ғор) аст, ки вақте аз подшоҳи золим гурехта, дар ғоре паноҳ бурданд, ҳамин дуои дар боло зикршударо хонданд ва Парвардигор ин дуояшонро пазируфт.