Мулоқот бо Буҳайро – роҳиби масеҳӣ

Паёмбар (с) бо вуҷуди ин ки навҷавоне камсинну сол буд, аммо кору талошро бисёр дӯст медошт ва мехост бо кору фаъолияташ заҳмати амакаш Абӯтолибро, ки марди фақир буд, ҷуброн намояд.
Ҳангоме ки Паёмбар (с) ба синни дувоздаҳсолагӣ расид, Абӯтолиб қасди тиҷорат ба Шомро намуд. Паёмбар (с) аз ин ки амакаш аз ӯ ҷудо мешуд, сахт афсурда ва нороҳат шуда буд. Вақте ки Абӯтолиб Паёмбар (с)-ро дар чунин ҳолате дид, дилаш ба раҳм омад ва ӯро бо худ ба Шом бурд. Дар байни роҳ ба қаряе ба номи Бусро, ки аз тавобеи Шом мебошад, расиданд. Ин минтақа ҳанӯз таҳти султаи румиён қарор дошт ва дар он ҷо роҳибе ба номи Буҳайро зиндагӣ мекард. Азбаски сифатҳои Паёмбар (с) дар китобҳои пешин, аз ҷумла Таврот ва Инҷил зикр гардида, Буҳайро ин сифатҳои Паёмбарро дар Инҷил мутолиъа намуда буд, аз ҳар корвоне, ки ба он ҷо мерасид, ҷӯё мешуд, то шояд хусусияти Паёмбари ҷадидро, ки дар Инҷил ваъда дода шудааст, дар он шахс биёбад. Ҳамин ки корвон ба он ҷо расид, Буҳайро ба он ҷо шитофт, дар ҳоле ки пеш аз он ҳеҷ гоҳ ба назди корвониёне, ки дар он ҷо иқомат мекарданд, намеомад.
Буҳайро ҳамаи афроди корвонро аз назар гузаронид, то ин ки ба Паёмбар (с) расиду гуфт: “Ин сарвари ҷаҳониён аст, ки Худованд ӯро барои ҳидоят ва роҳнамоии тамоми оламиён фиристодааст”.
Корвониён вақте аз Буҳайро суол карданд, ки аз куҷо медонӣ, ки ин Паёмбар хоҳад шуд ва ҳидояти ҷомеаро бар уҳда хоҳад гирифт, ӯ дар ҷавоб ба онҳо гуфт: “Вақте ки шумо қасди дохил шудан ба шаҳрро доштед, ҳамаи сангҳо ва дарахтҳо ба саҷда афтоданд. Сангҳо ва дарахтон барои касе ғайр аз паёмбарон саҷда намекунанд”.
Баъд аз он, ҳамаи онҳоро ба хотири гиромидошти Паёмбар (с) ба даъват фаро хонду сипас ба Абӯтолиб гуфт: “Ӯро бо худ ба Шом набар, зеро бими он аст ки аз ҷониби румиён ва яҳудиён ба ӯ осебе бирасад”. Абӯтолиб низ Паёмбар (с)-ро ҳамроҳи яке фарзандонаш ба Макка фиристод.