Паёмбар (с) дар ҳолати андӯҳ ва нороҳатӣ

Баъд аз ин ки ваҳй бар Паёмбар (с) нозил шуд, бештари вақти худро барои тоату ибодат ва тафаккур дар оёту нишонаҳои ӯ дар ғори Ҳиро сипарӣ менамуд. Аммо муддате гузашту ҳеҷ гуна ояти ҷадиде бар Паёмбар (с) нозил нагардид. Паёмбар (с) нороҳату ғамгин буд, чун фикр мекард, ки Худованд ӯро танҳо гузошгаст, аммо ҳар вақт чунин фикре ба суроғи Паёмбар (с) меомад, Ҷабраил (а) бар Паёмбар (с) нозил мешуду мегуфт: “Ту расули Худоӣ”.
Албатта агар муддате ваҳй бар Паёмбар (с) нозил нашуд, ба ин хотир буд, ки ҳолати аввалини Паёмбар (с) ҳангоми нузули ваҳй, ки ҳамзамон бо тарсу ларз буд, бартараф шавад ва шавқу иштиёқи Паёмбар (с) барои дарёфти ваҳйи баъдӣ бештар гардад. Ин буд, ки вақте шавқу иштиёқи Паёмбар (с) ба ниҳояти худ расида буд, Худованд ояти баъдиро бар Паёмбар (с) нозил кард. Оёти нозилшуда ин аст:
“Эй ҷома бар сар кашида, бархез ва мардумонро аз азоби Худованд битарсон. Ва танҳо Парвардигори худро ба бузургӣ ёд кун. Ва ҷомаи хешро покиза дор. Ва аз чизҳои касифу палид дурӣ кун. Базлу бахшишро барои ин макун, ки афзунталабӣ кунӣ. Барои хушнудии Парвардигорат шикебоӣ кун”. (Сураи “Муддассир”, ояти 1 то 7).
Аз вақте ки оятҳо бар Паёмбар (с) нозил шуд, масъулияти сангини эшон, ки таблиғу инзори мардум буд, шуруъ шуд. Паёмбар (с) агар то кунун танҳо ба тазкия ва таълиму тарбияти дарунии хеш мепардохт, аммо аз имрӯз бояд таблиғу иршоди мардумро ба сӯйи Худо бар уҳда гирад ва дар ростои даъвати онон ба сӯйи Парвардигор агар дучори ранҷу заҳмате шавад, набояд нороҳату ғамгин шавад, ба ин хотир Паёмбар (с) кори даъвату таблиғро шурӯъ намуд.