РУЗАИ НАЗР

алимаи назр дар луғат ба маънои воҷиб гардони-
дани чизе ва ё коре бар худ барои тақарруб ба Худо
аст, ба монанди ягон ибодат, садақа ва ғайра. Шариа-
ти Ислом низ ин маъноро таъйид намуда, назрро нав-
ъе паймон дар миёни банда ва Худо ба шумор меова-
рад ва вафо ба онро бар банда воҷиб медонад. Куръони карим дар ин
бора мефармояд: «Ва ба назрхояшон вафо намоянд…». Бар ҳамин
асос, шахс метавонад намоз, руза, эътикоф, садақа, забҳи чорво ва ди-
гар корҳои шаръан қурбатро барои Худо назр намояд, яъне анҷоми
онҳоро бар худ воҷиб гардонад.
Дар таълимоти исломи ба пойбанди ба паймонҳо ва вафо ба назр
ба қадре тавсия ва таъкид гардида, ки вафо ба он дар радифи дигар
фароизи дини қарор дода шудааст. Дар китобҳои ҳадис ва фиқҳ бобе
дар мавзуи назр кушода шуда ва ҳатто дар мавридҳое ба вафо ба назр-
ҳои иҷронашудаи даврони ҷоҳилият ва он корҳое, ки пеш аз Ислом
назр шуда ва бо сабабе вафоношуда боқӣ монда буданд, амр шудааст.
Куръони карим мефармояд: «Хар нафакаеро харч намоед (ва) ё хар
назреро бар худ воҷиб гардонед, Худо онро медонад ва золимонро ҳеҷ
ёваре набошад».
Ривоят шудааст, ки пас аз фатҳи Макка вақте Расули Худо (с) аз
Ҳунайн баргашт, Умар (р) гуфт: «Эй Расули Худо (с), ман дар (замо-
Н1И1) ч؛ох؛и1^1и1Я1т назр карда будам,, ки иа – ва дар ривояте – рузе дар
Мсулҳаром эътикоф ми،؛нию1и1нам1. Фармуд: Ба вафо кун».