Таъбироти цуръони хам дациц ва ҳам зебо ва ахлоци мебошанд

Таъбироти куръонй ва назокатҳои каломи Худо бисёр боазамат
ва ниҳоят зебо мебошанд. Ҳамхобагй ва омезиш бо занонро бо беҳта-
рин лафзҳо, олитарин ифодаҳо ва бо риояи назокат ва асосҳои дакики
ахлокй баён намудааст. Дар калимоти куръонй аз як тараф, одоби
баланди муошират, меъёрҳои олии гуфтор ва ҳусни сухан ва аз сӯи ди-
гар, камоли ифода ва фарогирии онҳо ҳолати эъҷоз доранд.
Таъбири: «Онхо либосе барои шумо ва шумо либосе барои онхо ме-
бошед» баландтарин мақоми маънавй, нафистарин ҳолатҳои рӯҳй ва
зеботарин навъи ҳамзистиро дар баркарор намудани аҳди хонаводагй
ифода менамояд. Бар ҳамин асос, бунёди хонавода ва бинои пойгоҳи
иҷтимоии заношавҳарй аз дидгоҳи Ислом аз ҳар гуна карордодҳои ду-
ҷониба болотар буда, азамат ва арзиши ин ниҳодро дар пешгоҳи Ху-
дованд нишон медиҳад. Ҳеҷ таъбири дигаре наметавонад ҷанбаҳои гу-
ногуни маъноии калимаи либос ва пушишро дар ин маврид ба ин да-
қиқй ва зебой баён намояд.