Хоби дахшатнок ё ки сиёхи чикидан – тарсидан дар хоб

Нафасгирии шахс дар вакти хоб нисбатан суръатноктар буда вобаста ба чигуна хобе, ки у мебинад тезтар ё сусгтар мешавад. Масалан, вакге, ки шахсро сиёхй шмсш мекунад нафасгирй ва харакаташ тез ва намоён буда хатто овозаш ба берун мебарояд. Сабабхои асосии «сиёхи» пахш кардани одамон холати дохили ва берунии худи бад.тни шахс мебошанд.

Масалан, агар шахс пеш аз хоб гизои вазнин хурда бар замми он нодуруст хоб кунад, ё ки дар вакти хобидан ягон узвашро сахт капида хоб равад уро «сиёхи» пахш мекунад, яъне м-н, вакти хобидан бо як дасташ д дигарашро капида хобида бошад, пас хоб мебинад, «сиёхи»-чмн, дев ва ё ягон чинси кавичусса бо дастони пурпашму бакуввати худ уро ба суи худ кашида истодааст у бошад худро ба окиб кашида истодааст, «сиёхи» ии хунхои сахшудаи рагхои дасташ буда харакатхои дасти у ин амал ичрои фармон аз тарафи майнаи у барои ба харакат овардани хунхои шахшудаи дасгаш мебошанд. Шахси сиёхй пахш карда дар хобаш суханони пой дар хаво гуфта фарёд мезанад. Шахсони касалии маёзадаги низ нагз хоб карда наметавонанд ва онхоро низ дар хобашон сиёхи пахш мекунад.

Агар сиёхи дар хоб пахш намояд чи бояд кард?

Чанд сол пеш психиатр Эрнест Хартманро масъалаи барои чи базехо нисбати дигарон бештар хобхои дахшапиюк мебинанд норохат намуда буд. Ва у дар тадкикотхои лаборатории аник намуд, ки хамаги 5%-и одамонро хар хафта тахминан як бор хобхои дахшатнок азоб медиханд.

Омузиши наздики сад нафар хоби дахшатнокдидагон ншпон дод, ки хобхои оддии ин нафарон мисли хобхои дахшатнокашон равшан ва бештар дар хотирашон меистад. Онхо хотироти давраи бачагиашонро хатто аз се солаги нагз дар ёд доштанд. Бояд кайд кард, ки Хартман асосан бо одамони эчодкор-мусикидонхо, рассомон ва нависандагон кор дошт. Онхо аз кудаки олами атрофро хамчун ачоиботу мучизанок тассавур менамуданд, бештар вакт аз мавзуъи асоси дур мешуданд ва тобеъи тасаввуроташон мешуданд ва амик фикр мекарданд.
Хартман дар китоби худ «Сархади шуур»(1992) ба хулоса меояд, ки одамони ба хобхои дахшатнок майл дошта дорои пардаи борики шуур мебошанд, яъне онхо бисёр нозукдил ва зудфахм(тездарк) нисбати дигар одамон ва олами атроф мебошанд.

Пардаи гафси эго албатта барои дар байни одамон зиндаги кардан мувофик мебошад, вале вай барои фикронии одди ва омузиши сурьатнок мувофик намебошад. Пардаи тунуки шуур бошад барьакс. Сохибони онхо бисёр вакт афту башараи хдйвонот ва ё ки одами чинсаш мукобилро мегиранд, бинобар ин онхо селаи образхои тавоноро пайдо карда метавонанд.

Дар хакикат шахсони сокиби пардаи тунук бисёртар сигналхои зершуурро идрок мекунанд, бинобар ин дорои хусиятхои зираки, фаросатва хамдарди мебошанд.

Хамон мухофизи автоматии амалкунанда, ки моро аз дард ва ошуфтаги мухофизат мекунад, ба таври одди селаи аз хама равшани тасвиру тасавуротро мекананд. Пардаи дохилии гафс, яъне эго ин шарти якум ва мухими мавчудияти нобигагии инсоният мебошад.