КУРБОНИ245

урбонй кардан савоби бисёре дорад. Паёмбари акрам (с)
фармудааст:. «Дар р 3 م Курбон (пас аз \
–
бони кардан) мацбулу писандида нест…».246 Пеш аз расидани катрахои
хуни хайвони забхгашта ба замин, курбонии шумо макбули даргохи
Парвардигор мегардад. Аз ин ру, бандаи муъмин бояд бо дили пур-
гунчоиш (кушода) ва шавки некй курбонй намояд. Паёмбари акрам (с)
низ фармуда. ба муйхои хайвони забхгашта
савоб мегирад». Пас барои ба даст овардани чунин савобе шахсе, ки
хануз курбонй бар вай вочиб нагаштааст, агар курбонй кунад, корест
бас наку.
Курбонй яке аз бошукухтарин шиорхои Ислом дар рузи иди Кур-
бон буда, дар пешгохи Худованд аз пурарзиштарин аъмол ба шумор
меравад. Аз ин ру, дар Куръони карим дар канори намоз зикр гарди-
дааст, он чо ки мефармояд: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор
ва курбонй кун!».
Дар таълимоти суннати набавй то чое ба ин шиори рузи ид тавсия
шуда, ки хузур дар намози идро бе курбонй барои шахси дорои шаро-
ит чоиз надонистааст. Ин амр аз ахаммияти ичтимой ва арзиши ибо-
датии курбонй дар фарханги исломй хабар медихад. Расули Худо (с)
мефармояд: «Касе гунцоиш (ва тавонои)-е дошта бошад ва курбони на-
кунад, ба намозго!и мо наздик нагардад!».
Ин ойин ва расми ибодй дар рузхои ид аз кухантарин шиорхои
динй ва суннатхои худовандй аст, ки дар муносибатхои динй ва идхои
умматхои пешин низ ба таври барчастае ба чашм мехурад. Худованд
мефармояд: «Ва барои хар уммате шиор (ва мансак)-е гардонидаем, то
номи Худоро бар он чи аз чахорпоён (бахимаи анъом) ба онхо рузи до-
дааст, ёд намоянд». Аз Алй ибни Абуталха аз Ибни Аббос (р) риво-
ят шуда, ки мурод аз калимаи «мансак» дар ин оят ид аст ва аз Икри-
ма ривоят шуда, ки манзур аз он забх, ва курбонй аст.
Баъзе муфассирон гуфтаанд, ки манзур аз намоз ва нахр дар ояти
карима: «Пас барои Парвардигорат намоз бигузор ва нахр кун» на-
мози иди Курбон ва курбонй дар он руз мебошад.
Курбоникунанда хангоми забх ин дуъоро бихонад:
«Иннй ваччахту вачхия лиллазй фатара-с-самовоти вал арза хани-
фан ва мо ана минал мушрикин. Инна салотй ва нусукй ва махея ва ма-
мотй лиллохи раббил ъоламин. Ло шарика лаху ва бизолика умирту. Ва
ана минал муслимин. Аллохумма, минка ва лака».
«Ба тахкик, ман руи хешро ба суи он Зоте намудам, ки осмонхо ва
заминро биофарид, покона (ва ба суи хак руй оваранда) ва ман аз чум-
лаи мушрикон нестам. Хакко, ки намозу парастишхо ва зиндагониву
маргам хама барои Худо – он Парвардигори чахониён аст, ки шарике
онро набошад. Ва ба хамин (асл) амр шудаам ва ман аз чумлаи банда-
гони мусалмон хастам. Бор Худоё! Ин курбонй аз Ту ва барои ризои Ту
мебошад!».
Он гох «Бисмиллохи валлоху акбар» гуфта, онро забх намояд.
Пас аз забх, ин дуъоро бихонад: «Аллохумма, такаббалху миннй, камо
такаббалта мин хабибика Мухаммадин (с) ва халилика Иброхима (ъ)».
(Бор Худоё! Ин курбониро аз د бо хамон бсуре, ки аз дуст доитга
ва дусти Худ хазрати Мухаммад (с) ва хазрати Иброхим (ъ) кабул
фармудй, кабул бифармо!).