Барномаи гизои ва тарбияи чисм дар Ислом

Дар баробари ин хама бахрахои маънавй, баракоти рухи ва фоидахои бехдоштие, ки руза барои шахси рузадор ба бор меоварад, хамчунин Ислом барномаи фарогири гизои ва
тарбияи солими чисмониро низ аз партави таълимоти худ дур нагузоштааст. Ислом бо вучуди он ки ба руза доштани рузхои башуморе аз хар мох, тавсия намудааст, вале харгиз ичозат надодааст, ки бандаи муъмин дар натичаи доштани рузаи пайваста ва аз хад зиёд худро нотавон (бемадор) ва аз анчоми вазифахои шаръи ва масъулиятхои ич-
тимоии худ очиз гардонад, балки дар баробари он барномаи комили
ибодат ва нусхаи бехдоштй боз ба тарбияи солими чисмй ва низоми
дурусти гизои тавсия намудааст.
Оиша (р) дар идомаи хадиси: «Расули Худо (с) аксари мохи шаъбон ва ё тамоми онро руза медошт», мефармояд: Вале ба мардум мегуфт: «Аз аъмол ба андозаи тобу тавони худ баргиред, зеро Худо (аз кабули) хаста намегардад, вале шумо хаста мегардед». Хамчунин мефармуд: «Дустдоштатарин амал ба суи Худо он корест ки сохибаш бар он мудовамат варзад, харчанд кам хам бошад». Ривоят шудааст, ки Абдуллох ибни Амр (р) рузхо пайваста руза медошт ва шабхо киём мекард. Вакте ин хабар ба Расули Худо (с) расид, уро фаро хонд ва гуфт: «Эй Абдуллох, ба ман хабаррасид, ки рузхо руза медори ва шабхо киём менамои Гуфтам: Оре, эй Расули Худо. Фармуд: (Эй Абдуллох,) накун, балки руза ва ифтор
хам кун, шабхо ба ибодат бархез ва хоб хам кун зеро бар ту хак дорад, чашмонат бар ту хак доранд, бар ту хак дорад ва мехмонхоят бар ту хак доранд (ва бояд тамоми хукукхоро ба чой
овар). Хамин хадар туро кифоя аст, ки хар мох се руз руза дори. Барои ту дар хар неки дах баробар ачр дода мешавад. Хамин се руз рузаи тамоми дахр (умр) ба шумор меравад.
(Абдуллох дар идома мегуяд): Вале ман бар худ сахт гирифтам ва дар нихоят ин кор бар ман сахт тамом шуд. Гуфтам: Эй Расули Худо, ман бештар аз ин кувват дорам!? Фармуд: «Пас рузаи паёмбари Худо Довудро бидор ва бар он наафзо!». Пурсидам: Рузаи паёмбари Худо Довуд (ъ) чй гуна буд? Гуфт: «Рузаи нисфи дахр (умр)». Абдуллох пас аз он ки пир гашта буд, мегуфт: Эй кош, рухсат ва насихати Паёмбар (с) ро кабул мекардам. Дар ривояте омадааст, ки: «Расули Худо (с) дар яке аз сафархо дид, ки мардум дар атрофи марде издихом доранд ва болояш соя сохта шудааст Гуфт: Уро чи шудааст? Гуфтанд: Марди рузадоре фармуд: Руза доштан дар сафар хуб нест» .284 Чй тавре мебинем, Расули Худо (с) дар ин чо руза доштан дар сафарро кори хубе надонистааст. Зеро дар чунин мавридхо доштани неруи чисмонй барои анчоми масъулиятхои дар пешистода аз руза доштан бехтар аст. Вале баъзе одамон аз руи ноогохи бо доштани руза ва ё машгул гаштан ба баъзе ибодатхои дигар на танхо худро амалан аз анчоми масъулиятхои ичтимой ва вазифахои чамъиятии дини Ислом
очиз ва нотавон месозанд, балки чанд одами дигарро барои парастории худ овора месозанд.
Бар хамин асос, мо вакте метавонем зебои, гуёи ва осонии дини Худоро амалан ламс намоем, ки арзишхои Исломро ба сурати тархи кулли ва вахдат (комплекс)-и тачзиянопазир мавриди барраси карор дихем ва дар бораи онхо шинохти фарогире хосил намоем. Куръони карим дар кисмате аз ояти 185-уми сураи Бакара пас аз баёни хукми рузаи бемор ва мусофир мефармояд: «Худо барои шумо осониро мехощад ва душвориро дар хакки шумо раво намебинад».