Фазилати саҳарӣ

Саҳарӣ хурдан низ дар мохи Рамазон яке аз суннатҳои Расули Ху-
до (с) мебошад. Паёмбар (с) мефармояд: «Саҳарӣ бихуред, ки дар саҳа-
рӣ хурдан баракат аст».
Ҳамчунин мефармояд: «Агар бо чуръаи обе ҳам бошад, саҳарихурӣ
намоед!».  
Агар рузадор иштиҳои хурок надошта бошад, чанд дона хурмо ё
ягон мева ва ё кадре об бинушад, то савоби саҳариро дарёбад. Зеро
яке аз тафовутҳои ҷиддие, ки фаризаи руза дар Ислом аз рузаи уммат-
ҳои пешин дорад, ҳамин саҳарихурй аст. Расули Худо (с) мефармояд:
«Фарқ ва р аи ва р аи аҳли хӯрдани са-
ҳарӣ аст» .109
Расули Худо (с) саҳариро дар ҳадисе, ки аз тарики Абуддардо (р)
ривоят шудааст, ғизо ва хуроки бобаракат номидааст.108 Ирбоз ибни
Сория мегуяд: Расули Худо (с)-ро шунидам, ки дар мохи Рамазон ба
саҳарихурй даъват мекард ва фармуд: «Ба гадои (гизои пагоҳирузӣ)
муборак биёед».
Саҳариро ҳарчи дертар хурдан бехтар аст, вале набояд он кадар
таъхир намояд, ки субх, дамидан гирад ва дар рузааш шубҳае пайдо
шавад. То охирин лаҳзаҳое, ки субхи содик надамидааст, саҳарй хӯр-
дан ҷоиз мебошад.
Ҳарчи дертар хурдани саҳарй неруи ҷисмонии шахси рузадорро
рузона бештар мегардонад ва муддати замони гуруснагй ва ташнагии
ӯро камтар месозад ва бо ҳамин, як микдор сабукие барои ӯ ҳосил ме-
шавад. Ислом аслан осонтарин рохдоро барои инсон ҳам дар анҷоми
ибодатҳо ва ҳам дар таъмини заруратҳои зиндагй пешкаш намудааст,
вале одамон дар натиҷаи ноогохй аз ҳадафҳои ойини Ислом онро бар
худ мушкил сохтаанд.
Ғайр аз ин саҳар хестани рузадор дар мохи Рамазон ва хурдани
саҳарй дар он лаҳзаҳои охири шаб барои вай бехтарин неъматро ба
ҳамроҳ дорад. Он лаҳзаҳо бехтарин дақиқаҳои иҷобати дуъо, кабули
аъмоли нек ва нузули баракоти Худованд мебошанд. Худованд ӯро бо
ин саҳар хестан дар ҷумлаи «истиғфоркунандагони дар сахаргохон»
шомил месозад 
Дар ҳадисе низ омадааст, ки «Худо ва фариштагонаш бар сауари-
хурон салавот (дуруду салом) мефиристанд».113
Дар замони Расули Худо (с) шабҳои мохи Рамазон ду азон дода
мешуд: яке барои бедор намудани хуфтагон, то саҳарихурй намоянд
ва дигаре азони субҳ барои намоз. Он Ҳазрат (с) фармуд: «Азони Би-
лгол Щ1у?мюр>о аз саи؛а1р>и1х^5?р>ӣ бю؛٦н1а1д٠ор>а1д٠, зеро вай 1Ш1а1б1ОН1а барои он аз؛он
мегуяд, ки хуфтаро бедор ва хестаро ба сауарихурӣ баргардонад. Агар
Ибни Уммимактум Й1؛٦о>н1и дуюмро дод, дигар вай барои субҳ азон
мегуяд» .114
Ривоят шуда., ки «Хузайфа (р) н барвақга саҳарй мехӯрд, 0
Расули Худо (с) дарёбаб. и кори ӯ ба Пёмбар (
саҳарихӯрй^١ا расид. Пёмбар (с) ба
намуда, ҳар ду ба намоз меомаданд». 115
То охирин лаҳзаҳое, ки субхи содик надамидааст, саҳарй хурдан
чоиз аст.
Паёмбари Худо (с) дер саҳарй хурданро таъкид менамояд. Дар
ҳадисе мефармояд: «Вацте касе аз шумо садои азони (субҳ)-ро шунид
ва дар дасташ зарфи обе буд, то ниёзи худро аз об бартараф нанамояд,
зарфро ба замин нагузорад!».
Агар хаёл кунад, ки ҳанӯз шаб аст ва ба хурдани саҳарй машғул
шавад ва баъд маълум гардад, ки субх, муддатест дамида, ё хаёл кунад,
ки офтоб ғуруб намуда ва ифтор намояд ва сипас маълум шавад, ки
ҳанӯз офтоб ғуруб накардааст, дар ҳар ду сурат ба монанди дигар рӯ-
задорон аз хурдану нушидан худдорй намояд. Ко бар вай воҷиб ояд,
на каффорат.
Хурдану нушидан дар ҳолати иштибохи (нафахмидан) тулуъ ё
ғуруб макрӯҳ аст.