Теги: Таърих

Давраи нави таҳаввули ислом аз нимаи аввали асри XVIII оҷоз гардида то имрӯзро фаро мегирад. Ин давра, аз назари хаводиси сиёсӣ, таҳаввулоти мафкуравию мазҳабӣ, яке аз давраҳои пурихтилоф ва серсамари таърихи Ҷарбу Шарқ мебошад. Пайдоиши наҳзати Ислоҳ (Реформация)-и насронӣ ва ба дунболи он ҳаракати Эҳё (Ренессанс) ва Маорифпарварӣ, инқилобҳои буржуозӣ …

Чунон ки гуфтем, пас аз вафоти Паёмбари ислом (с) чизе нагузашта буд ва ҳатто , ҳанӯз ӯро гӯр накарда буданд, ки ихтилоф дар атрофи масъалаи ҷонишини ӯ, яъне дар масъалаи интихоби х а л и ф – шахси ҷонишин, идомадиҳандаи кори Паёмбар (с), пешво ва роҳбари сиёсӣ ва мазҳабии уммати …

Дини ислом бо вуҷуди ниҳояти соддагии усули эътиқод ва маросимаш, дар тӯли зиёда аз 1400 соли мавҷудияти худ як низоми мураккаб ва печидаи илоҳиётиву фалсафӣ ва идеологиву ҳуқуқӣ ба вуҷуд оварда аст. Аз ин рӯ фаҳмиш ва шинохти ислом пеш аз ҳама дониши амиқи сарчашмаҳои он ва сониян омӯзиши ҳаматарафаи …

Пас аз шикасти подшоҳи сосонӣ- Яздигурди III ва фирор ва кушта шудани ӯ ба Марв (654) солҳои 654 то 667 ҳуҷумҳои алоҳида ба Мовароуннаҳр оғоз гардид. Солҳои 673-674 қоиммақоми араб дар Хуросон Убайдуллоҳ ибн Зиёд ба Мовароуннаҳр ҳуҷум карда, Рометан ва атрофи Бухороро тороҷу хароб намуд. Ниҳоят ӯ ба муқобилияти …

Вақте ки МуҳаммадПаёмбари ислом(с) вафот кард, ҳанӯз ислом аз ҳудуди нимҷазираи Арабистон берун набаромада буд. Густариши ислом дар аҳди “Хулафои рошидин”- чор халифи аввал: Абӯбакр ас-СиддиК (632-634) Умар ибн-Хаттоб (634-644), Усмон ибн Аффон (644-656) ва Али ибн Абутолиб (656-661), ба таври васеъ оғоз гардида, дар аҳди хилофати Умавиён асосан ба …

ШАҲРИ МАККА– гаҳвораи ислом, низ аз ҳеҷ гуна сохтори сиёсии мувофиқ ба фаҳми имрӯзаи мо бархӯрдор набуд. Дар он асосан қабилаи Қурайш бартарӣ дошт. Ягона ташкилоти сиёсии қабила шӯрои шайхони қабила ба шумор мерафт, ки барои ҳаллу фасли ихтилофҳои байни қабилавию авлодӣ гоҳ-гоҳ дар маҳалле бо номи “Доруннадва” ҷамъ мешудаанд. …

Ҷазиратулараб аз назари ҷуғрофӣ ҳаддиақал ба се минтақа тақсим мешавад: Арабистони Ҷанубӣ, ки сарзамини Яман ва Ҳадрамаутро дар бар мегирад, Арабистони Марказию Ғарбӣ, ки минтақаи Тиҳома ва Ҳиҷозро фаро мегирад ва ниҳоят Арабистони Шимолӣ, ки дар сарҳадҳои шимолии Шом \ Сурия\ ва Ироқи муосир интиҳо меёбад. Қисмати зиёди ин сарзаминро …

  Ислом–сеюмин дини сомӣ (иброҳимӣ) ва охирин дини ҷаҳонӣ аст. Вай дар нимаи аввали асри VII дар нимҷазираи Арибистон, ки арабҳо онро “Ҷазиратулараб” гӯянд ба арсаи вуҷуд омад. Ин дин дар ҳамсоягии минтақае зуҳур кард, ки чорроҳи бархӯрди тамаддуниҳои бузурги таърихӣ буда, нақши арзандае дар тамаддуни ҷаҳонӣ гузошта аст. Ин …

Дини насронӣ низ чун динҳои дигари ҷаҳонӣ дорои мактаби фалсафаи хосе мебошад. Метавон поягузори фалсафаи илоҳии насрониро Августини Саъид ( Аврелий ) (354-430 м.) номид. Фалсафаи илоҳии насроният дар заминаи синтези фалсафаи навафлотунӣ ва сарчашмаҳои мазҳабии яҳудиву насронӣ алалхусус Библия ташаккул ёфтааст. Августин дар тамоми тӯли қуруни вусто то зуҳури …

Сарчашмаи зӯҳд ва раҳбоният дар дини масеҳӣ нахуст худи Библия буд. Аз ҷумла, суханони ҳаввори Павел, ки мегуфт. «Мӯъминони эсавиро аз зан ва мард шоиста аст, ки ба танҳоӣ зиндагӣ карда, дӯшиза бимонанд». Аввалин шахсе, ки ба ин роҳ рафта– қуддус Антонӣ аз аҳолии Миср буд. Дар давраи аввал раҳбоният …