Вақти курбонӣ кардан

Дар моҳи зулҳиҷҷа аз аввали бомдоди рузи даҳум то шоми рузи дувоздаҳум  дар зарфи се рузи иди Азҳо қурбонӣ кардан ҷоиз аст, хоҳ шаб бошад ё рӯз. Вале дар рузи даҳум, ки аввали вақт аст, беҳтар аст, зеро шитоб дар кори хайр шаръан писандида аст. Худованд мефармояд: «Ба сӯи корҳои хайр сабқат намоед!».
Дар шаҳрҳо ва он ҷойҳое, ки хондани намози ид воҷиб мебошад, дар мазҳаби Абуҳанифа (рҳ) пас аз баргузории маросими намози ид қурбонӣ кардан афзал аст ва дар ҷойҳое, ки намози ид ҳануз бар аҳли онҳо воҷиб нагардида, ба монанди деҳаҳои хурду дурдаст ва рустоҳои
камодам, пас аз дамидани субҳи рузи даҳум қурбонӣ кардан ҷоиз аст. Дар ривоятҳои зиёде омадааст, ки забҳи пеш аз намоз қурбонӣ ба шумор намеравад. Паёмбар (с) мефармояд: «Аввалин ибодате, ки рузи 40 он қурбонии дагаре забҳ ва касе ҳанӯз забҳ накарда пас бо номи Худо қурбониашро забҳ намояд». Шахсе дар шаҳр зиндагй кунад ва қурбонии худро ба русто (деҳа) фиристад, то пас аз дамидани субҳ ба тариқи ваколат аз тарафаш қурбонӣ кунанд, ҷоиз аст. Дар рузи дувоздаҳуми зулҳиҷҷа то замоне, ки офтоб ғуруб накарда
бошад, қурбонӣ ҷоиз аст. Пас аз ғуруб дигар ҷоиз намегардад. Пас аз гузаштани вақти қурбонӣ бояд чорво забҳногаштаро зинда садақа намояд. Шахсе дар рузи даҳум ва ёздаҳуми зулҳиҷҷа мусофир буд ва рузи дувоздаҳум муким гашт, ё дар рузи аввал мискин буд ва дар рузи сеюм сарватманд гашт, қурбонӣ бар онҳо воҷиб мегардад. Шахсе, ки худаш забҳ карда тавонад, беҳтар аст қурбониашро шахсан худаш забҳ намояд. Вале, агар худаш забҳ карда натавонад, каси дигаре онро дар ҳузури вай забҳ, намояд. Қурбонӣ танҳо аз тарафи худаш воҷиб аст, на аз тарафи фарзандонаш ва ё одамони зери кафолаташ, вале метавонад онҳоро дар савобаш ҳамроҳ намояд.